Ηταν καποτε δυο νεοι.Ενα αγορι και ενα κοριτσι.
Ονειρευοταν.Και το ονειρο τους βγηκε αληθινο.
Ενα ηταν το ονειρο.Σπουδες.Περασαν στο ρεθυμνο.στη φιλοσοφικη.
Τρελο ονειρο.
1981,ρεθυμνο.Μια ονειμενη πολη που σαγηνευε η γαληνη της.Που τις νυχτες
σε ππαρασερνε στα μαγευτικα της σοκακια να τραγουδησεις,να γαληνεψεις,να ψιθυρισεις,να γελασεις,αστειευτεις.εκει οι δυο νεοι βρηκαν αλλους δυο.
Τα ονειρα ιδια.Σπουδες,υστερα οικογενεια.Επαγγελμα και οιογενεια μαζι.
.Τα χρονια περασαν...
2007,ανοιξη.Ξανασυναντηθηκαν.Οι αναμνησεις πολλες.Η χαρα στα προσωπα ανειπωτη.
Τεσσερις φιλοι με τα 5 παιδια τους.Ειχαν τοσα να πουν,τοσα να ονειρευτουν για τα παιδια τους.Στους
ιδιους δρομους κι αυτα.
Και ο γονιος να χαιρεται και να καμαρωνει.
Και να γινεται 2 μετρα πιο ψυλος για τα βλασταρια του,γιατι ξερει.
Ξερει πως αγωνιζεται για αυτα.Νου και καρδια.Ναι,νου και καρδια φροντιζει.Γελουν και
ονειρευονται ολοι παρεα,στο σμιξιμο της χαρας μετα απο τοσα χρονια!
Μαης 2008.Σε ενα στενο σοκακι του ρεθυμνου τα ονειρα σβηστηκαν με μια μαχαιρια!!
>
Ο νους τρελενεται,ο χρονος σταματησε,τα ποδια παρελυσαν....Ηταν ενα παιδι που διαβαινε τα σοκακια του ονειρου,
της ονειρεμενης πολης!Μονο που η πολη γερασε ξαφνικα και πνιγηκε βουβη μεσα στο κλαμα της για την αθωα ψυχη.
Που αργοπεθαινε η πολη και δεν το ξερε.Που ρημαξαν τα σωθικα της και τα σκορπισαν στους 5 ανεμους.
που η πολη ουρλιαζει και βγαζει κραυγη,οδυρμο,πονο,γιατι τα σπλαχνα της λειωνουν στα σοκακια του ονειρου!
Πονος!Παει ο Μανωλης παει το ονειρο!
Που ειναι η ονειρεμενη πολη;Φοβος!Και υστερα τι;
Η μανα κι ο πατερας,ηρωες τραγικοι σε ενα δραμα ξαναπαιγμενο,ζητουν δικαιωσυνη.
ποιος μπορει να νιωσει οτι νιωθουν αυτοι;Κανεις!
Ποιος νους χωρα το μεγεθος της τραγωδιας;Κανεις!
Δεν ειναι δικο μας το προβλημα,δεν ειναι στο σπιτι μας,ειναι αλλου.Κανεις;Αληθεια κανεις;
Οχι δεν μπορει να ειναι κανεις!Πως δεν θα σβησει το ονειρο;Πως θα σμιλευτουν καρδιες και νους;Που πηγε ο νους;
Οχι,δεν θα ξεθωριαζουν τα ονειρα σαν το αιμα του Μανολη!
Οχι τα ονειρα μας θα τα ψυθυριζει ο ανεμος καθε αποβραδο μεσα απο το βοτσαλο,μεσα απο το κυμα,θα τα περναει σαν αγγιγμα μεσα απο τα φυλλα της κληματαριας,τα ανθη της βουκαμβιλιας,να ερχονται καθε βραδια,καθε πρωι σαν ξυπνημα,υγρα,βουβα και κατακοκκινα,να υποκλινονται σεμνα μες το σοκακι του ονειρου!!