Είναι κατανοητό ότι τα παιδιά όσο μεγαλώνουν, μεγαλώνει και η απόσταση, όχι η συναισθηματική αλλά αυτή των κοινών δÏαστηÏιοτήτων με τους παππουδογιαγιάδες.
Το παÏαμÏθι, το επιτÏαπÎζιο, η φουσκωτή μηλόπιτα της γιαγιάς, το κανάκεμα του Ï€Î±Ï€Ï€Î¿Ï Î´ÎµÎ½ φτάνουν να κÏατήσουν παÏÎα στα παιδιά που μεγάλωσαν πια.
Αυτό πολλÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ οι γονείς αλλά και οι παπποÏδες δεν το κατανοοÏν και γίνονται πιεστικοί για συχνÎÏ‚ επισκÎψεις σ' αυτοÏÏ‚ ή για κοινÎÏ‚ εξόδους που «κλÎβουν» χÏόνο από άλλες δÏαστηÏιότητες των παιδιών αυτής της ηλικίας.
Τα παιδιά σας πεÏνοÏν σίγουÏα καλÏτεÏα στο σπίτι τους τα ΣαββατόβÏαδα και κυÏίως χωÏίς εσάς. Ισως να είναι και όαση γιατί χωÏίς σχολείο, χωÏίς Ï€ÏόγÏαμμα, χωÏίς παÏατήÏηση γονÎων Îχουν την ευκαιÏία να χαλαÏώσουν, να απολαÏσουν τον χώÏο του ÏƒÏ€Î¹Ï„Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚.
Ετσι, λοιπόν, είναι Ï€ÏοτιμότεÏο να σεβαστείτε την επιθυμία τους και να βÏείτε κάποιο Ï€Ïόσωπο που μποÏεί να μείνει μαζί του στον χώÏο τους.
Η λÏση επίσης Ï€Î±Î¹Î´Î±Î³Ï‰Î³Î¿Ï Î® άλλου εÏγαζόμενου για φÏλαξη δεν είναι κακή ιδÎα.
Γιάννα ΜαÏνελάκη, Ψυχοπαιδαγωγός - ΣÏμβουλος οικογÎνειας
http://www.ethnos.gr