Το εμβληματικό συγκρότημά τους είναι το «My chemical Romance» που αναδείχτηκε -και αυτό- κυρίως μέσα από το MySpace. Οι ΕΜΟ (ίμο - από το emotional) έγιναν μέσα σε δύο βδομάδες τα αγαπημένα παιδιά της τηλεόρασης. Γιατί όχι; Εχουν «περίεργη» εμφάνιση και είναι απολύτως μη κατανοητοί. Είναι τα νέα παιδιά της πόλης, λατρεύουν( τους δημόσιους χώρους της και υποφέρουν σ’ αυτούς από τα άλλα παιδιά της πόλης.

Δύο πράγματα φαίνεται να ξεχωρίζουν τους ΕΜΟ από τις άλλες νεανικές (υπο)κουλτούρες: Η παθητικότητά τους και η καταγωγή τους. Αν και γεννήθηκαν από το punk (και τα διάφορα χέβι), εντούτοις δεν είναι παιδιά υποβαθμισμένων περιοχών και φτωχών οικογενειών. Το αντίθετο. Οι ΕΜΟ είναι 15άρηδες ή 17άρηδες από οικογένειες στα βόρεια ή στα νότια προάστια της πόλης. Στην Αθήνα δεν έχουν περισσότερα από δύο χρόνια «ζωής», αλλά και στις μητροπόλεις - χύτρες νεανικής κουλτούρας δεν μετράνε περισσότερα από πέντε χρόνια.

Οι ΕΜΟ είναι στόχος. Ανεξήγητο το γιατί. Κάθε «σκεϊτάς», «τρεντάκιας» ή ό,τι άλλο κινείται ως παρέα - ομάδα σχεδόν θεωρεί υποχρέωσή του να δείρει τους ΕΜΟ. Μιλάμε για ξύλο.

Ομως εξίσου ανεξήγητη είναι η παθητικότητα με την οποία οι ΕΜΟ γίνονται και στόχοι και θύματα. Δεν ασχολούνται! Και αυτό εξοργίζει ακόμη περισσότερο τους διώκτες τους.

«Καλώς τα φωτιστικά»

Ετσι φωνάζουν πολλά από τα κορίτσια ΕΜΟ οι «άλλοι». Αυτές κοιτούν με βλέμμα θλιμμένο και δεν απαντούν. «Φωτιστικό» ή «κουνουπίδι» είναι για τους «άλλους» το περίεργο χτένισμα που δεν αρκείται στη φράντζα (σήμα κατατεθέν από τους ΕΜΟ), αλλά ανυψώνει τα μαλλιά δίνοντας όγκο. Κοντά σ’ αυτό, τα βαμμένα μάτια και νύχια και το «πίρσινγκ». Α, και τα πολύ ακριβά ρούχα συγκεκριμένης ταμπέλας και στυλ.

Οι πρώτοι που άρχισαν το «κυνήγι ΕΜΟ» ήταν κάποιοι που ένιωσαν ότι μοιράζονται τον χώρο μαζί τους. Διότι οι ΕΜΟ δεν έχουν δικά τους στέκια (μπαρ ή άλλους κλειστούς χώρους) .

Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος (λέκτορας κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών) είναι από τους λίγους που παρακολουθούν με προσοχή το «φαινόμενο».

«Είχαμε καιρό να δούμε στην Ελλάδα μια νεανική υποκουλτούρα να ανακινεί με τον δικό της τρόπο κάποιο θέμα. Εχουν άθελά τους μια ομοιότητα με τους “πάνκηδες” οι οποίοι όταν εμφανίστηκαν πριν από δύο δεκαετίες και περισσότερο αντιμετωπίστηκαν από την αριστερά απλώς ως “μόδα”, ενώ οι συντηρητικοί τους αντιμετώπισαν με φόβο. Οι ΕΜΟ, σε μια εποχή που οι κοινωνικές επιστήμες ασχολούνται με το συναίσθημα, θέτουν ακριβώς αυτό. Τουλάχιστον ρηματικά, οι ΕΜΟ ισχυρίζονται πως όλοι οι άλλοι δεν έχουν συναισθήματα. Υπάρχουν ομοιότητες με τους “γκόθικ” στο ότι “όλα είναι χάλια, ο κόσμος βρωμάει”, μόνο που οι ΕΜΟ δεν το καταγγέλλουν. Απλώς -όπως λένε- “είναι σε κατάθλιψη”. Ακόμη και η φράντζα προσθέτει στη σημειολογία της κατάθλιψης - “για να μη βλέπω τουλάχιστον από το ένα μάτι τον κόσμο”».

Σύνταγμα και «κάγκουρες»

Κάθε Σάββατο στο Σύνταγμα, οι ΕΜΟ πρωταγωνιστούν σε άλλη εποχή. Περισσότεροι από εκατό ΕΜΟ κάθονται στα σκαλοπάτια κάνοντας περίπου τίποτα. Ησυχοι, μερικοί φιλιούνται ώρες μεταξύ τους, σιωπηλοί. Κάποιες στιγμές δυο - τρεις θα σηκωθούν, θα περάσουν απέναντι στα MacDonald’s, θα αγοράσουν ένα χάμπουργκερ και θα ξαναγυρίσουν στα σκαλοπάτια να φάνε. Και μετά, σχεδόν σαν ένα προσυμφωνημένο ραντεβού, θα εμφανιστούν οι «κάγκουρες». Αλλοι τύποι αυτοί, πιο λαϊκοί, πιο μάγκες, πιο «ζωντανοί» και κυρίως επιθετικοί. Ερχονται να δείρουν ΕΜΟ. Το σιωπηλό ποτάμι στα σκαλοπάτια αρχίζει να κινείται. Τα κορίτσια τραβούν τα αγόρια -«πάμε, θα μας δείρουν»- και το κυνήγι αρχίζει. Σχεδόν σαν «κλέφτες και αστυνόμοι», μόνο που όποιος «συλληφθεί» δεν βγαίνει απλά έξω από το παιχνίδι, αλλά μπορεί να μπει και στο νοσοκομείο. Διότι ο ΕΜΟ δεν αντιδρά. Απλώς δέχεται τη βία.

Γιατί έχουν δημιουργήσει τέτοιες αντιπάθειες; «Εχουν φτιάξει μια κοινότητα διαφοροποίησης», λέει ο Παναγής Παναγιωτόπουλος. «Αυτό φαίνεται να ενοχλεί τους άλλους, το εισπράττουν ως ελιτισμό, ως επίδειξη ανωτερότητας».

Πρέπει να προκαλούν και τα φιλιά τους. Ερωτικά, πολύωρα και κυρίως μεταξύ αγοριών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι γκέι). Στο YouTube υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες σκηνές με φιλιά μεταξύ ΕΜΟ. «Ισως να ενοχλεί και αυτό τους “άλλους”», λέει ο Παναγής Παναγιωτόπουλος. «Οχι τόσο για λόγους “ηθικής” όσο διότι το εισπράττουν επίσης ως ελιτίστικη συμπεριφορά, ως αύξηση του ερωτικού κεφαλαίου των ΕΜΟ».

Πάντως είναι η πρώτη φορά από την εποχή του life _style_ που καταγράφεται μια τέτοια διαφοροποίηση από ομάδες νεαρών - αλλά χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Διότι οι ΕΜΟ δεν εκτονώνονται. Είναι εσωστρεφείς. Μιλούν για την αγάπη, αλλά όχι γι’ αυτήν που τραγούδησε ο Lenon.

Αν υπάρχει κάτι που ονειρεύεται ένας ΕΜΟ, αυτό είναι ένας άλλος τρόπος κατάθλιψης και ένας άλλος τόπος να τη βιώσει. «Εμείς εδώ στην Ελλάδα, λένε, δεν είμαστε πραγματικοί ΕΜΟ. Δεν έχουμε αυθεντική κατάθλιψη. Να πας στο Λονδίνο. Εκεί υπάρχουν αυθεντικοί ΕΜΟ που κλαίνε στους δρόμους».

Πολλοί ΕΜΟ συνηθίζουν να χαρακώνονται, αλλά αυτό μάλλον εντάσσεται στα γενικότερα προβλήματα μιας δύσκολης εφηβείας. Κατά σύμπτωση, οι ίδιοι έχουν βάλει ως όριο για την «Εμοσύνη» τα 18 χρόνια. Ουδείς μεγαλύτερος από αυτήν την ηλικία είναι αποδεκτός ως ΕΜΟ.

Κανείς, λέει ο Π. Παναγιωτόπουλος, από τους γύρω τους δεν τους συμπαθεί. Δεν υπάρχει καν η στοιχειώδης κατανόηση γι’ αυτά τα παιδιά. Και είναι μόλις 15 χρόνων…

Info

-Α. Αστρινάκη, Λίλυς Στυλιανούδη (επιμ.) «Χέβυ μέταλ, Ροκαμπίλι, φανατικοί οπαδοί», Αθήνα 1996, εκδ. Ελληνικά Γράμματα

-Carl Rogers «Ενας τρόπος να υπάρχουμε», Αθήνα 2006, εκδ. Ερευνητές

-Charles Tilly «Κοινωνικά κινήματα 1768-2004», Αθήνα 2007, εκδ. Σαββάλας

-Χόρχε Μπουκάι «Ιστορίες να σκεφτείς», Αθήνα 2007, εκδ. Opera

e pws na ta sumpathiseis? 15 xronwn dn exoun zisei tpt kai pisteuoun oti ola einai xalia...dn exoun oute kan mia elpida oti kati tha paei kala...piezoun ton eauto tous na mi gelasoun akoma kai an aisthanontai eutuxusmenoi...dixnoun mono tin thlipsi,enw tha mporousan na pernane poly kala kai pisteuw oti auto einai pou eksorgizei tous pakkkkkous