Î Ïιν από δÏο εβδομάδες ήταν τα 45α γεννÎθλια μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτεÏα καλά γι' αυτό. ΚατÎβηκα να πάÏω το Ï€Ïωινό μου ξÎÏοντας ότι η γυναίκα μου θα μου Îφτιαχνε το κÎφι με τις ευχÎÏ‚ της και ίσως και με κάποιο δώÏο. Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε οÏτε "καλημÎÏα"! "Καλά να πάθεις, που 'θελες και παντÏειÎÏ‚", σκÎφτηκα. ΠαÏηγοÏήθηκα όμως γιατί φανταζόμουνα ότι τα παιδιά θα το θυμόντουσαν. Τα παιδιά όμως κατÎβηκαν για Ï€Ïωινό και δεν είπαν λÎξη. Όταν Îφτασα στο γÏαφείο, ήμουν τελείως πεσμÎνος και απογοητευμÎνος. Καθώς Îμπαινα, η γÏαμματÎας μου η Τζάνετ μου είπε, "ΚαλημÎÏα κÏÏιε διευθυντά, ΕυτυχισμÎνα ΓεννÎθλια." Αισθάνθηκα καλÏτεÏα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. ΔοÏλεψα μÎχÏι το μεσημÎÏι. Κάποια στιγμή, η Τζάνετ μου χτήπησε την πόÏτα και είπε: "ΞÎÏετε, Îξω Îχει Ï…Ï€ÎÏοχο καιÏÏŒ και μια και είναι τα γεννÎθλιά σας, τι θα λÎγατε να πηγαίναμε για γεÏμα οι δυό μας;" "Αυτό είναι η καλλίτεÏη ιδÎα που άκουσα σήμεÏα. "Πάμε". Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που Ï„Ïώγαμε συνήθως αλλά σε Îνα μικÏÏŒ απομονωμÎνο μÎÏος στην εξοχή. ΠήÏαμε δÏο μαÏτίνι και απολαÏσαμε φοβεÏά το γεÏμα μας. Κατά την επιστÏοφή μου είπε, "Μια τόσο όμοÏφη μÎÏα δεν χÏειάζεται να επιστÏÎψουμε στο γÏαφείο, Îτσι;" "ΥποθÎτω πως όχι" απάντησα εγώ. "Πάμε στο διαμÎÏισμά μου", μου είπε εκείνη. Φτάνοντας στο διαμÎÏισμα μου είπε, "ΚÏÏιε διευθυντά, αν δεν σας πειÏάζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο." "Βεβαίως", απάντησα ενθουσιασμÎνος. Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανÎνα πεντάλεπτο, βγήκε κÏατώντας μια τοÏÏτα γεννεθλίων, ακολουθοÏμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά, και ντουζίνες ολόκληÏες από οικογενειακοÏÏ‚ φίλους. Όλοι Ï„ÏαγουδοÏσαν το Ï„Ïαγουδάκι των γεννεθλίων ...και εγώ καθόμουν εκεί, στον καναπΠ... ...θεόγυμνος.
|